گاهی وقتا در حالی که اطرافت رو  آدمهای دوست داشتنی پر کردند چنان احساس تنهایی می کنی که شاید اصلا باور کردنی نباشه .

گاهی وقتا توی خونه ی خودت چنان احساس غربت می کنی که شاید در جایی بسیار غریب تر چنین احساسی رو نداشته باشی.

 گاهی اونقدر دلت می خواد با دیگران حرف بزنی که گویی اگر حرف نزنی میمیری.

گاهی وقتا اونقدر به یکی که از حرفات استنباط خاصی نداشته باشه نیاز داری که شاید دنبال یه دیوونه بگردی .

گاهی وقتا اونقدر دوست داری به عزیز ترین کسانت دروغ نگی که برای هر دروغ خودت رو سرزنش می کنی.

گاهی وقتا برای گفتن خیلی چیزا چنان خجالت سر تا پاتو میگیره که حتا نتونی یه کلمه حرف بزنی.

من همیشه فکر می کردم برای گفتن هر حرفی یه آدم توی دنیا وجود داره و همین دالّ بر اونه که هیچوقت سینه اشو پر از حرف ناگفته نکنه. ولی حالا وضع فرق کرده . من به صراحت می گم که اشتباه می کردم . تنها مسائل اندکی هست که آدم بتونه به دیگران بگه حتا اگه اون افراد نزدیک ترین و دوست داشتنی ترین افراد باشن. گاهی برای اونکه درون قلبت رو کسی نفهمه مجبوری به دوست داشتنی ترین آدمهای زندگیت دروغ بگی . نه اینکه رسما دروغ بگی بلکه وانمود به چیزی بکنی که اصلا وجود نداره . باید خیلی از اشتیاقاتت رو زیر چهره ای عبوس قایم کنی.

گاهی وقتا حسرت کسی رو می خوری که بدون اینکه از تو برداشت متفاوتی کنه بتونه کاملا احساست رودرک کنه و به تو حق بده برای داشتن اشتیاقاتی که از نظر خیلی ها نا پسنده.

 ومن مطمئنم که هیچ کس در دنیا وجود نداره که بتونی همه ی حرفاتو بهش بزنی

....پس بازم سکوت می کنی و باز سکوت و حرفهای نشنیده ات را برای همیشه توی سینه ات حبس می کنی تا شاید ...

______________________________________________________

پیغام فوری: دوستان سرزنشم نکنید که دوباره قالب عوض کردم . آخه زیاد مونده بود دلمو زد.