کلمات کلیدی : نویسنده مرتا خانوم تاریخ ارسال چهارشنبه 89/5/27
در ساعت 12:4 عصر
اومدم اینجا که در مورد ماه رمضون بنویسم اما بالاجبار باید در مورد خدا حافظی بنویسم.
اجباری که سراسر اختیاره و منم عاشق این مجبوری ها.( این جمله مال ادبیات خودمه.)
قراره اگه خدا بخواد امشب ساعت 11 پرواز کنیم و بریم مشهد. ولی نه از اون مشهدای هول هولکی که واسه ی شرکت توی یه عروسی مسخره یا یه مهمونی بی مزه میریم و اصلا نمی تونیم با تیب خاطر زیارت کنیم. بلکه از اون مشهدای لذت بخش با صفا که هر روز و هر شبشو تو حرم می گذرونیم.( البته من خیلی از این کارا نمی کنم یعنی راستش در مورد من مبالغه بود چون اصلا در توانم نیست اما مامان اینا خودشونو می کشن تو حرم . همین خواهرم که معرف حضور همه است دم به ساعت تو حرمه.)
این دفعه ایشاالله قراره کم کم ده روز و زیاد زیاد پونزده روز اونجا باشیم. هورا هورا هورا
مشهدای ماه رمضون با همه ی ماه های دیگه فرق می کنه. همیشه خلوت تر از ماه های دیگه است. سحراش پر رونق تر از همیشه است. افطاری هاش تو صحن جمهوری که محض رضای خدا هیچ وقت به ما نرسید و ما فقط دست مردم دیدیم. سحر ها که صدای اون پیرمرد روضه خون که تو تمام حرم پخش می شه انگار روحتو با خودش می بره. نیمه شب ها که زیر آسمون مخمل تو صحن آزادی نماز شب می خونی. نماز صبحهای با حالی که اگرچه همه از نصفه شب داشتن عبادت می کردن ولی باز هم با نهایت حس و حال می خونن. صدای یا علی و یا عظیم مکبرها بعد از هر نماز که تو کل صحن جامع می پیچه. اشک های بی ریای مردم که با خوندن اللهم ادخل علی اهل القبور السرور روی فرش های سرخ حرم میریزه. نماز مغرب و عشا که همه به برق وصل می کنن تا زود تر به افطار برسن. ظهرا ی گرم طاقت فرسایی که همه ی پسر بچه ها یا اونایی که یه زمانی پسر بچه بودن و حالا سن خودشونو در نظر نمی گیرن تو حوضن و به هوای وضو گرفتن یه آب تنی می کنن. حاج خانومای اصفوهونی (این دشمنای خونی پیرزن های مشهدی ) که یه سجاده ی گنده می اندازن و یه مفاتیح بزرگ میگیرن دستشونو بلند بلند دعاهای ماه رمضونو می خونن. برنامه های باصفا ی حرم تو ساعت های قبل از افطار. زیارت جامعه خوندنا با دهن روزه. همه و همه صفای حرمن تو ماه رمضون. ولی اونی که هر دل عاشقو می کشونه اونجا شب های قدره. شب های قدری که وقتی داری جوشن می خونی نگات به گنبده و نا خدا گاه اشکات میریزه. شب های قدری که جای سوزن انداختن نیست. شب های قدری که توی قرآن به سر وقتی به اسم آقات میرسی همه بلند می شن رو به ضریح می ایستن و خدا رو به امام رضا قسم میدن واون موقع است که غیر ممکنه اشکات نریزه. انگار امام رضا رو سر همه دست می کشه که اینقدر حال همه متحوله. اونجاست که نه روضه خون می خواد نه سینه زن . همه خود به خود گریه می کنن. صدای گریه انگار تا آسمون هفتم میرسه. اونجا با چشمای خیس خودت می بینی که تو خود بهشت وایسادی.
بله ماه رمضونای مشهد قشنگ ترین ماه رمضون های عالمه. حتی مکه و مدینه هم مثل مشهد نیستن . اونجا غربتی هست که توی مشهد نیست .
حالا من اگه خدا بخواد می خوام برم مشهد برم که باز هم همه ی این قشنگی ها رو دوباره با تمام وجودم حس کنم. می خوام خداحافظی کنم و از همه ی شما دوستام به خاطر کارای کرده و از غیر دوستام به خاطر کارای نکرده خداحافظی کنم . دلم برای همه ی نظراتی که باید قسمتون بدم تا یه دونه بدید تنگ می شه. اونجا واسه ی همه ی وبلاگ نویسا دعا می کنم. دعا میکنم همتون به راه راست هدایت شین. دعا می کنم همتون آدم بشین ( نه که خودم خیلی آدمم؟!؟!) دعا می کنم دست از این دوستیای اینترنتی بردارین و بشینین پای درس و مشقتون. برای همتون دعا می کنم ولی واسه ی aster یه دعای مخصوص می کنم. البته برای سیاه و سفیدم همین طور.هدی جونم که جای خود داره. باشه حالا که خیلی اصرار می کنی واسه ی تو هم دعا می کنم مغول جونم. با عرض معذرت فراوان برای خانم قاصدک هم دعا می کنم. مهدیس خانومو که نمی شه به یادش نبود. واسه اون خیلی خیلی دعا می کنم. برای آذر دعا می کنم که توی توکیو بهش خوش بگذره. برای تکین هم دعا می کنم عاقل بشه و زود زود آپ کنه. برای زینب فقط واسه عقل نداشته اش دعا می کنم. برای حسنا جون که نگو باید همش دعا کنم. البته خود ایشون مستجاب الدعوه تر از ما اند. برای دو نفر نمی دونم چه جوری دعا کنم یکی زهره است یکی نیکی.
عجب دعا بارونی شدها. ( راستی بهتون بگم که اگه دیدین به حاجت هاتون نرسیدین یه وقت خر منو نگیرین ها . من کلا خیلی مستجاب الدعوه نیستم.)
