غروبای جمعه یه حس غم انگیزی داره که هر چی میخوای احساسش نکنی بیشتر احساس میشه.

سرمو بین گلهای بالش جا داده بودم و با چشمای باز سیاهی رو نگاه می کردم.خالی از هیچ ایده ای فقط فکر می کردم. حتی برای فکر کردن هم ایده ی جدیدی نداشتم.

بوی یاس تنها چیزیه که به جرات می تونم بگم منو مست می کنه. حتی شامپاین اصل فرانسه هم این حس رو به من نمیده . بوی یاس انگار احساسات همیشه خفته در وجودمو بیدار مکنه. تمام اشعاری رو هم که تا به حال گفتم به خاطر همین سرمستیم از بوی یاسه.

هر وقت عطر یاسو می شنوم. هر وقت بوی یاس میاد ذهنم میشه میدان جدال منطق و احساسم میشه صحنه ی خودنمایی قلبم میشه شمشیر عقلم و من همیشه قربانی این دعوا.

یاس تقدس خاصی داره برام.احساس میکنم خدا عشق همه ی طبیعتو یه جا تو  این گل جمع کرده.

دعو که تموم میشه،

منمو مشتی پر از یاس های سفید رازقی و قلبی مملو از.... نمی دونم فاتح این جنگ که بود!!!!! احساس یا منطق؟ من یا تو؟

پ.ن: دیروز برا اولین بار یه دسته گل یاس کندم.

پ.ن: بالا و پایین بی ربط نیستا ارتباط معنایی داره خنگ بازی در نیارین!!!

پ.ن:من هر چند وقت یه بار میام و یه پست طراحی می کنم ولی اونقدر خطاشو جابه جا می کنمو تغییرش میدم که گند می زنم بهشو دیلیتو پاک.

پ.ن: می خوام یه وب بزنم مال خودم. اینجا تنها چیزی که نیستم خودمم. می خوام یه وب بزنم با اسم واقعی خودم و تمام اونچه که هستم. آدرسشم به شما بدجنسا نمی دم. اونوقت از بی بازدیدکنندگی می پوسه.

پ.ن: آهان می خواستم بپرسم به نظرتون من یه آدم احساسی ام یا منطقی؟